سیگنال به نویز

واگویه‌ها (۲۵)

بیم نابودی می‌رود آن یک مثقال تسلط به زبان مادری را که مایهٔ مباهات پنداشته می‌شد. این جملهٔ پیشین خودش نشانه‌ای است. پیدا کنید غلط‌های انشایی را. مباد که املایی یافت شود که گر چنان باشد، درِ این حُجرهٔ خاک‌آلود گِل باید گرفت.

واگویه‌ها (۲۴)

دیشب بین خواب و بیداری، خودم را می‌دیدم که دارم بند کفش‌های کتانی‌اش را می‌بندم.

چشمِ خیابان

بهمن جلالی

۱۳۸۸ - ۱۳۲۳

[عکس: بهمن جلالی،‌ خیابان انقلاب، تهران، ۱۹۷۹، کپی‌رایت بهمن جلالی ۲۰۰۷]

همچنین نک.: ۱، ۲، ۳، جایزه عکاسی اسپکترم، بنیاد نیدرزاکسن.

تکه‌تکه‌ها…

«حالا می‌بینم که همه‌چیز پیش چشمانم تکه‌تکه می‌شود و فرومی‌ریزد.»

ایان کرتیس
۱۹۸۰-۱۹۵۶

پ.ن.: نک. «عشق پاره‌پاره‌مان خواهد کرد»

[تصویر: سام ریلی در فیلم «کنترل»، عکس از دین راجرز، حقوق متعلق به واین‌استاین کامپنی]

عادت

چند وقت پیش، یک شب که به طاقت رسیده بودم و هیچ کاری اعصابم را آرام نمی‌کرد؛ تصمیم گرفتم به دوست عزیزی که در ایران است (و اتفاقاً هیچوقت دست‌خط فارسی‌ام را ندیده است) نامه بنویسم. نوشتن با خودکار روی کاغذ، به خط و زبانی که بیش از ۲۰ سال به آن نوشته‌ام، به ناگاه عجیب‌ترین کار به نظر می‌رسید. دو یادداشت قبل از این از «بالا و پایین شدن اولویت‌های زندگی» گفتم. حالا…گندش بزنند اگر قرار باشد آدم یادش برود به خط و زبان خودش راحت و آسوده بنویسد.

پ.ن. - به خانه جدید سرمه سرزده‌اید دیگر؟

لِتیشیا…

زیباست. می‌پرسم «اسمت یعنی چه؟». می‌گوید «کسی که بی‌دلیل شاد است» و نگاه می‌کند به کسی که زمانی نه خیلی دور عزیزش بوده و حالا جواب سلامش را هم نمی‌دهد. شادی‌اش که محو می‌شود،‌ اندوه انسان بودن از وجودش می‌تراود…رایحه‌ای دوست‌داشتنی است.

در مذمت بی‌حسّی؟

یادت هست اصولاً؟ زمانی اشک‌ها می‌ریختی به منوال «سیل اشک» و «ره‌زدن خواب». یادت که می‌آید؟ چه مانده از آن همه نظم و نثر و سجع پراحساس؟ همه آن احساسات فوران‌کننده ویرانگر؟

لطفاً روراست باش و بگو چه مانده از همه این‌ها، بجز زهرخندی که می‌نشیند گوشه لبت، هر بار که در وانفسای کارزار ناامنی‌های درونی‌‌ات، خسته‌تر از بار قبل، تکه‌ای از وجودت را پیش کسی جا می‌گذاری و حتّی جرأت نمی‌کنی پشت سرت را نگاه کنی؟

غریو و قلعه

اول از همه من از همهٔ دوستانی که گاه‌گداری سر می‌زنند اینجا و می‌بینند خبری نیست واقعاً باید معذرت بخواهم. شما که غریبه نیستید؛ آدم گاهی اولویت‌های زندگی‌اش بالا و پایین می‌شوند یا برای مدتی طولانی، دل و دماغ نوشتن ندارد یا اگر هم داشته باشد حرفی برای گفتن نیست یا اگر چیزی دارد برای گفتن، اینقدر این دست و آن دست می‌کند، که به کل فراموش می‌شود آن حرف و حدیث. بگذریم…

رباعی‌ای دیدم از هوشنگ ابتهاج که واقعاً در شرایط کنونی ارزش نقل کردن دارد:

سحرخیزان به سرناها دمیدند نگهبانان مشعل ها دویدند
غریو از قلـعهٔ ویـرانه برخاسـت گرفتاران به آزادی رسیدند

…

کابوس این بود که ببینی خون فواره می‌کند روی آسفالت. دیروز دیدی. زندگی‌ات دیگر فقط مال خودت نیست بعد از این؛ بودنت تکه می‌شود بین لذائذ و دردهای روزمره و یادآوری حوض خون بر خط‌کشیِ چرکِ خیابان.

…

«باش تا فردا از تو چه سازد»